De zomervakantie is bij deze achter de rug. We noemen het zomervakantie. Maar ik ga eerlijk zijn, er waren weinig dagen dat ik echt alleen maar met ‘vakantie’ bezig was en ik denk dat ik niet de enige ben; klanten, docenten, studenten, collega’s, … Mijn telefoon bleef roodgloeiend staan. Toen mijn gezinsleden al zuchtend opmerkten dat ik altijd met het werk bezig was zelfs op vakantie, (terwijl ze daar eigenlijk nooit over klagen), heb ik besloten om heel even de boel de boel te laten! Dus ongetwijfeld zijn er mensen die nu deze blog lezen en denken; yep, ik was er daar eentje van. Mijn excuses. Niet mijn stijl. Maar soms, heel soms, is het gewoon even nodig.
Op het strand in Middelkerke kwam ik tot het besef dat die Corona toch wel echt wat teweeg gebracht heeft. En dat praktisch elke problemsolving waar ik mee bezig was, rechtstreeks of onrechtstreeks hiermee te maken heeft. En als ik alles even op een rijtje zet, ik tot een aantal vaststellingen kom.
Ja, mensen willen nog meer dan vroeger ‘hier en nu’ geholpen worden. Mensen hebben minder geduld. Mensen zijn verward. Veel mensen zijn onzeker. Ik hoor en zie veel meer angst en merk dan dat mensen anders reageren. Ik hoor, zie, én voel rusteloosheid, ongeduldigheid, verwardheid, angst, enz… Ik vraag me luidop af: is dit het effect van de kleine bubbels? Maakt dat ons nog meer op onszelf gericht? En dan ineens denk ik aan een incidentje aan de zee: een dame struikelt over een steen en valt. Ik zie en hoor mensen twijfelen of ze wel kunnen/mogen helpen “nu met die Corona”. In het restaurant valt de vork van een oude dame op de grond. Ik wil onmiddellijk recht springen om de vork op te rapen en aan te reiken maar doe ik dan het juiste? Dus ik lach verontschuldigend naar de dame en zie haar sukkelend de vork oprapen en voel vanbinnen een kronkel in mijn maag die niet klopt. Ik lees op social media talloze van deze verhalen en talloze reacties op deze verhalen. Heel soms reageer ik… met als eindconclusie steeds: wees mild voor elkaar, en draag uw eigen kleine steentje bij waar het kan! Het juiste antwoord wordt u wel ingefluisterd door uw ziel…
Maar verder was het wel een leuke vakantie! We hebben een aantal dingen van de bucket list afgewerkt; we zijn gaan klimmen op een hoogteparcours, gaan karten, gaan wandelen met de voeten in de zee, gaan vliegeren, gaan Segwayen, gaan bootje varen, enz….Het was eigenlijk echt heel erg leuk… wat heeft ons kleine leuke landje toch veel te bieden wat je perfect coronaproof kan doen! En de fijnste activiteit was dan nog thuis in onze eigen hof, waar we met ons vier bij het vallen van de avond na een warme dag, in een veel te klein plastieken zwembadje zijn geploft en gegierd hebben als 4 kleine kinders… herinneringen voor het leven!
Ook de ‘summerclass ACT’ volgen was voor mij een hoogtepunt in mijn vakantie. Eerder als observator nam ik deel aan de opleiding. Overtuigd dat ik wel iets kon bijleren, maar toch ook onbewust mezelf beschermend in de rol van ‘observator’ dacht ik dat ik alzo buiten schot kon blijven en wou ik vooral heel graag anderen helpen. Dat was buiten onze pientere docent gerekend die mijn ‘spelletje’ direct door had :-) . En ik heb ook geleerd dat ik anderen net heb geholpen door me kwetsbaar op te stellen. En ja hoor, daar zat het dan, heel diep verborgen, mijn eigen kleine kwelduiveltje, zo goed weggestopt onder honderden dekentjes positieve energie en grote smiley’s. Jaren en jaren en jaren weggestopt! Waauw, wat een ontdekking! Na de opleiding heb ik zelfs een covid test moeten ondergaan omdat ik plots koorts had. De dokter denkt dat het wel degelijk een uitwerking was van mijn lichaam wat het mentaal bij mij teweeg heeft gebracht. En ja, ik ben er wijzer door geworden. Ik kan nu beter aanvaarden waarom sommige mensen sommige dingen doen. Ik begrijp het niet altijd, ik ben nog steeds verrast, … maar kan het nu sneller loslaten. Ik wist echt niet dat ons brein ons zo goed voor de gek kan houden… toch wel een ontdekking .. en danku Nele voor dit inzicht dat mijn leven een kleine andere stroom heeft doen nemen. Nog werk aan de winkel… dat wel! Maar ook dit proces zien gebeuren bij de collega’s in de opleiding heeft mij zoveel gegeven. Zo mooi hoe mensen zich durven en willen openstellen… en zo leerrijk om dit als collega cursist te mogen opnemen… En ja ook ik wil nog meer… dus ik schrijf me snel in en niet meer als observator maar als deelnemer!
Een andere leuke ervaring was dat ik na maanden zelf geen lesjes te hebben gegeven ook online in actie ben geschoten als docent. Al jaren geef bij deze klant allerhande opleidingen rond communicatie en leiderschap. Maar ik kon maar niet bedenken hoe ik mijn interactieve lessen in een online formule kon gieten. Dus heb ik enkele collega’s gevraagd om even mee te brainstormen en al gauw lag er een heel mooi verhaal op tafel! De erg creatieve en actieve rollenspellen werden opgenomen in mijn veilige bubbel. Mijn dochter werd cameravrouw, mijn lief lief (nee, geen schrijffout :-)) was mijn tegenspeler in de rollenspellen. We hebben weinig geoefend zodat het allemaal erg naturel bleef. En dan… wat een vuurdoop… een sessie voor de vroege shift, de late shift en de nachtshift. En daar ontdekte ik het! God… lieve cursisten, wat heb ik jullie gemist… hoe deugd deed het om weer aan mijn bord te staan… jullie reacties te horen en te zien. Anders dan anders, zo online, dat zeker, maar wel heel leuk! En dit weekend kreeg ik de kers op de taart. Ik kreeg een mailtje van een van de leidinggevenden van de cursisten. Hij bekende dat hij in een onzichtbaar hoekje een beetje stiekem had meegevolgd, hij moest het online gebeuren IT gewijs wat opvolgen. Hij feliciteerde mij voor de wijze waarop de opleiding gegeven werd en zei dat hij zag dat zijn medewerkers de aangereikte tips al aan het gebruiken waren. Voor dit bedrijf heb ik een ‘train-the-trainer’ gegeven. Maar hij zei ook dat zijn medewerkers superblij en vrolijk op de werkvloer kwamen na een energetische sessie vol humor en plezier. En wat vond ik dit leuke feedback… En eigenlijk is daar heel weinig voor nodig. Ondanks de online sessie heb ik toch geprobeerd om via kennismakingsspelletjes een beetje een team te maken van deze online groep. En ik die zelf dacht, dat lukt nooit, heb het wel zien gebeuren… mensen waren al lang op voorhand aan het inloggen om een praatje te slaan met elkaar… en drukten hun spijt uit na de laatste sessie dat ‘dit team’ stopt (het waren 4 sessies van 2 uren), enz.. En het ging zoveel verder dan alleen maar theorie onder de knie krijgen. Nieuwe mensen veilig leren kennen, samen lachen, samen bezorgdheden delen, tips geven aan elkaar, … heerlijk! Positieve interactie zien, horen, voelen! En ja hoor, dat kan ook in deze moeilijke tijden … we moeten gewoon creatief zijn en kunnen loslaten hoe het was en omarmen hoe het kan zijn…
Dus ja, een erg waardevolle zomer… ik heb veel nagedacht, maar vooral veel geleerd door nog beter naar anderen te luisteren en mijn eigen kwelduiveltje daarin niet meer weg te stoppen maar mee te nemen op mijn pad…
Boeiend…
Ik wil meer leren…
Veel meer…
Liefs Veerle