Afgelopen periode hebben we heel wat tijd doorgebracht in het ziekenhuis. Iemand in onze familie is erg ziek. Op dat moment krijg je langs verschillende kanalen informatie en raad om op te volgen: de huisarts, verpleegkundigen, artsen, … en dan zijn er nog vrienden die goed bedoeld heel wat raad te geven hebben en de zaak vergelijken met andere situaties die ze kennen.
We zijn overrompeld. Dat is het minst wat je daarover kan zeggen. Terwijl in ons zoveel gaande is aan emoties en gedachten, trachten we de artsen en verpleegkundigen te volgen, juist te onthouden wat er gezegd en verwacht wordt en meteen ons leven aan te passen. Daarvoor heb je een stevige portie flexibiliteit nodig en dat is bijzonder moeilijk op zulke momenten.
En toen bedacht ik mij het volgende: eigenlijk vragen we dat nooit aan elkaar als we praten met iemand die erg geëmotioneerd is: wat heb je verstaan van wat ik net gezegd heb? We doen dat niet als partners onder elkaar of als ouders naar onze kinderen toe, als collega’s onder elkaar, als baas naar onze werknemers en omgekeerd, maar we doen dat ook niet als artsen, kinesisten, diëtisten, … naar onze patiënten of als therapeuten naar onze cliënten. De informatie die we opnemen als we het moeilijk hebben, is zo gekleurd door wat we willen of net niet willen horen. Alles zit onder een vergrootglas. Gedrag en woorden van de ander worden gewikt en gewogen en geïnterpreteerd.
Dit is wat ik o.a. leer uit hetgeen we hebben meegemaakt: vertel mensen wat je verstaan hebt en vraag of dat klopt als je je erg emotioneel voelt of het moeilijk hebt. Wacht niet tot ze het je vragen, maar vertel het hen. Het kan de communicatie alleen maar verbeteren.
Hiervoor heb je een aantal vaardigheden nodig: kunnen opmerken dat je het moeilijk hebt, durven vragen of het klopt wat je begrepen hebt en je dus durven kwetsbaar opstellen op het moment dat je het al moeilijk hebt.
Als je dit moeilijk vindt, maar je wil het leren, dan kan je bij ons terecht.